Project: Σχολική Βία

Project: Σχολική Βία
Α΄ Λυκείου

Στο 1ο ΓΕΛ Ηγουμενίτσας το μαθητικό δυναμικό προέρχεται από αστική ,ημιαστική και αγροτική περιοχή . Η νευραλγική θέση της πόλης κοντά στα σύνορα με την Αλβανία αλλά και πλησίον της Ιταλίας, την κατατάσσει στις ακριτικές περιοχές με έντονη την παρουσία των μεταναστών. Το σχολείο είναι ανοικτό σε όλες τις ομάδες παιδιών ανεξάρτητα από τις κοινωνικές , οικονομικές ,εθνικές και θρησκευτικές καταβολές τους.
Η αγωνία των γονιών που έρχονται να μας ρωτήσουν για τα παιδιά τους  εστιάζεται στις επιδόσεις των παιδιών τους στα μαθήματα. Η ελληνική οικογένεια έχει «ψύχωση» με τη σχολική επίδοση (ικανή και αναγκαία συνθήκη για την εισαγωγή  των μαθητών στα ΑΕΙ) κι επενδύει περισσότερο σ’ αυτήν παρά στο τι γίνεται στη ψυχή των παιδιών της. Σχολείο όμως δεν είναι μόνο η συστηματική παροχή γνώσεων στα Μαθηματικά, τη Φυσική, τη Χημεία, τα Αρχαία, την Ιστορία, τη Γλώσσα, αλλά κι ένας τόπος όπου τα παιδιά μαθαίνουν τον εαυτό τους μέσα από τη σχέση τους με τους «άλλους». Και με αυτούς τους «άλλους», διευθυντή, καθηγητές, συμμαθητές (συνομήλικους, μεγαλύτερους, μικρότερους) η σχέση δεν είναι πάντα ρόδινη. Πολλές φορές είναι γκρίζα και για κάποιους μπορεί να είναι και μαύρη.
Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία ασχολείται με τη σχολική βία περιστασιακά, επιπόλαια, πρόσκαιρα και το κυριότερο, με υστερία, κάθε φορά που συμβαίνει ένα ακραίο γεγονός. Τα ακραία γεγονότα όμως (τα οποία, ας σημειωθεί, στην Ελλάδα είναι ελάχιστα) προκαλούνται όταν προηγουμένως πολλά μικρά γεγονότα δεν αξιολογήθηκαν και δεν αντιμετωπίστηκαν, όταν έπρεπε και όπως έπρεπε, από όλους τους φορείς που εμπλέκονται στη κοινωνικοποίηση των νέων.
Προκειμένου να επιλύσουμε τέτοια μικρά, καθημερινά γεγονότα που καταστρέφουν το κλίμα και δηλητηριάζουν τις σχέσεις, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με το θέμα της διαχείρισης της επιθετικότητας και της βίας στο χώρο του σχολείου μας.
Σκοπός μας είναι στο τρέχων τετράμηνο με την ομάδα των μαθητών της Α Λυκείου να ερευνήσουμε το φαινόμενο με στόχους
  1. Να δούμε την έκταση του φαινομένου της βίας στο σχολείο μας από το Φεβρουάριο έως τον Μάιο του 2012 στο σχολείο μας.
  2. Να δούμε τις όψεις της βίας στο σχολείο μας.
  3. Να δούμε τις αντιδράσεις των μαθητών στις διάφορες μορφές βίας.
  4. Να βρούμε τρόπους διαχείρισης του φαινομένου της βίας.
Έχει σημασία να πούμε πως σκοπεύουμε να χρησιμοποιήσουμε ως εργαλείο έρευνας ένα δομημένο ερωτηματολόγιο , που μας επιτρέπει να καταγράψουμε την πραγματικότητα, να στοχαστούμε πάνω στις έννοιες επιθετικότητα, βία, σχολικός εκφοβισμός με διάφορους τρόπους:
1.               Μέσα από βιωματικά εργαστήρια, οι μαθητές θα αναγνωρίσουν συναισθήματα, όπως είναι ο θυμός, η αγανάκτηση, η λύπη, η έκπληξη, η αμηχανία, η ντροπή, η οργή, η απογοήτευση, η στενοχώρια και μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως οι ρόλοι θύτη και θύματος εύκολα αντιστρέφονται.
2.               Θα αναλυθούν αποσπάσματα από έργα κλασικής λογοτεχνίας, στα οποία αναδύονται διάφορες μορφές βίας, σωματική, ψυχολογική, λεκτική (π.χ. Ιω. Κονδυλάκη, «Ο Πατούχας», Γρ. Ξενόπουλου «Στέλλα Βιολάντη» κ.ά.).
3.                Θα προβληθούν ταινίες μικρού μήκους με θέμα τη σχολική βία όπως το «The Bullys Project» , το «Κύμα» κ.α
4.               Θα γίνει προσπάθεια πρόσκλησης ειδικών για να ενημερώσουν τους μαθητές για το φαινόμενο και τις διαστάσεις του , όπως και τις κατευθύνσεις που μπορεί να έχει το ερωτηματολόγιο.
5.               Θα αναλυθεί επίσης το θέμα της επιθετικότητας και της βίας στον αθλητισμό και στις διάφορες μορφές  θρησκευτικής και κοινωνικής οργάνωσης.
Τέλος, αξιοποιώντας μέρος των παραπάνω ως ζωγραφική, σλόγκαν, κείμενα θα δημιουργήσουμε ένα φυλλάδιο  και θα δίνει πληροφορίες για το τι είναι σχολική βία, ποιες είναι οι μορφές της και κυρίως το πώς μπορεί να αποφύγει κανείς να γίνει θύμα σχολικής βίας.
Τα αποτελέσματα από την έως τώρα προσπάθεια διαχείρισης της βίας και της επιθετικότητας στο χώρο του σχολείου πιστεύουμε πως θα τα δούμε εν καιρώ, αν αξιοποιηθούν κατάλληλα τα πορίσματα των ερευνών. Ωστόσο κανένα πρόγραμμα όσο σωστό κι εποικοδομητικό κι αν είναι δεν πρόκειται να αποδώσει καρπούς, εάν δεν επιδιώξουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς στην κοινωνικοποίηση των νέων να εμπνεύσουμε ήθος, ποιότητα στις σχέσεις, στην επικοινωνία, στη γνώση, στην αισθητική και σεβασμό στο «διαφορετικό» σ’ αυτή τη νεολαία που ζητεί, κυρίως όταν ασκεί βία, ό,τι δεν έχει, δηλαδή αγάπη, ενδιαφέρον, ασφάλεια, φως και κυρίως το δικαίωμα να ονειρεύεται έναν κόσμο που να μπορεί να τον φθάσει.